“Real Madrid”dən gələn məktubu açmadan cırmışdım…2014-cü il Dünya kubokunun final günüydü, saat təxminən 11 radələri. Yarımfinal matçında ayaq əzələm zədələnmişdi. Ona görə də həkimlər otağında oturub, ayağıma iynə vurdururdum, buz qoyurdum…Bu an, komandanın həkimi Daniel Martinez otağa girdi və “Real Madrid”dən bir məktub gəldiyini söyləyərək, onu mənə verdi. Məktub komandaya ünvanlanmışdı və finalda zədələnmə təhlükəsindən dolayı, mənim oyuna buraxılmamağım xahiş edilmişdi. Mən “burada yeganə qərar verəcək adam varsa, o da mənəm” deyərək, məktubu oxumamış cırdım…Öncəki gecə də yata bilməmişdim. Braziliyalı azarkeşlər qaldığımız otelin qarşısında hay-küy salır və fişənglər partladırdılar. Amma bunlar olmasa belə, yata biləcəyimi düşünmürəm. Çünki çox həyəcanlı idim…Final matçında oynayıb, ayağım qırılsa belə davam etməyi və kuboku qazanmağı istəyirdim. O sabah erkən oyanıb texnik direktorumuz Sabellanın yanına getdim. Ona ilk 11-likdə oynamaq istədiyimi və oynarsam qələbə üçün əlimdən gələn hər şeyi edəcəyimi söylədim. Bunları deyib, göz yaşlarına boğuldum…
Lakin oyundan əvvəl, məşqçi ilk 11-likdə Enzo Perezi oynadacağını bildirdi. Çünki o, tam formada idi. Matça girmədim və biz finalı uduzduq. Rəsmən yıxılmış durumda idik. Media da bir tərəfdən bizi günahlandırır, haqqımızda çirkin şeylər yazırdı. İndi isə gerçəkləri yazıram. Məni ən çox rahatsız edən, Sabella ilə söhbətim və ağlamağım idi. Yoxsa o, mənim stressdə olduğumumu düşünmüşdü? Bəlkə buna görə məni matça salmamışdı?
Yadımdadır, evimizin üzü həmişə qara olurdu. Atam mədən işçisi idi, manqal kömürü çıxarırdı. Manqal kömürünün necə hazırlandığını heç gördünüzmü? Marketdən torbalarda alırsız, amma bunun necə hazırlandığını belə bilməzsiz. Çox pis işdir. Atam o kömürləri paketləyir və marketlərə satırdı. Bu işdə ona mən və balaca bacım kömək edirdik. 9-10 yaşımız vardı…Buna görə evimizin üzü həmişə qara rəngdə olurdu. Amma həyatımız çox da pis getmirdi. Ta ki, atamın dostu ev almaq üçün atamdan zamin durmağı xahiş edən günədək…Atam zamin durdu…O isə ödəmələri gecikdirirdi və bir gün ümumiyyətlə ortadan yox oldu. Beləcə, ata birdən iki evə baxmaq zorunda qaldı. Atam təkcə manqal kömürü satmır, böyük qablarda yuyucu toz, sabun, xlor alır, onları kiçik hissələrə ayırıb satıdı. Çünki böyük qablarda satılan bu ləvazimatlar çox baha başa gəlirdi.
Uşaq vaxtı çox dəcəl idi, daha doğrusu, hiperaktiv idim, bir yerdə daya bilmirdim. Bir gün marektimizin qarşısında yol ilə fikirli-fikirli dolaşərkən, az qala maşın vuracaqdı məni. Anam son anda xilas etdi.
Hiperaktiv olduğuma görə, anam bir gün məni həkimə apardı. O, “futbol necədir?” deyə soruşdu. Beləliklə, futbol karyeram başladı. O qədər top oynayırdım ki, hər iki ayda bir ayaqqabı cırırdım. Evdəkilərin yenisini almağa gücləri çatmadığından, hər dəfəsində anam ayaqqabılarımı tikirdi. Artıq yeddi yaşımda ikən qonşu komandaya 64 qol atmışdım. Hətta buna görə radiodakılar gəlib, müsahibə də götürmüşdü məndən. Həmin il “Rosario Central”ın aşağı yaş komandasından atama zəng gəldi. İşin komik tərəfi isə o idi ki, atam əzəli rəqib olan “Nyuelz Old Boyz” (“Newell’s Old Boys”) tərəfdarı idi, anam isə “Rosario Central”…
Atam “Çox uzaqdır, 9 km məsafə var. Maşınımız da yoxdur ki, səni aparım” deyə bəhanələr edirdi, amma anam “narahat olma, mən öüm aparara” dedi. Az sonra isə Graciella adlı köhnə, sarı rəngli bir velosiped aldıq. Anam sürür, mən isə arxasında otururdum. lakin tezliklə bacım dünyaya gəldi. Onu da yanımızda götürməli idik. Atam velosipedin yanına taxtadan platforma düəzltdi və bacımı da onun içərisinə qoyurduq.
“Rosario Central”da günlərim o qədər də yaxşı keçmədi. Enerjili biri olsam da, fiziki cəhətdən zəif idim. Aqressiv futbol tələb olunurdu, mən isə belə oynaya bilmirdim. Hətta məqşlərin birində fasilədə məşqçi bizi topladı və məni çox tənqid etdi. Çox pis olmuşdum. Soyunma otağına qaçıb ağladım. Daha sonra evə gəldim. Otaqda xeyli ağladım. Anam səbəbini soruşanda uşaqlarla dalaşmışam dedim. Təbii ki, o, buna inanmadı. Komanda uşaqlarını evə dəvət etdi və səbəbini öyrəndi. Təmiz həvəsim ölmüşdü. Futbolu buraxmaq istəyirdim. Gecə anam otağıma gələrək, “Futbola davam etməlisən. özünü sübut et” dedi. Növbəti gün məşqə çıxdım. Möcüzə yaşanırdı. Komanda yoldaşlarım mənə çox yardımçı oldular, qəsdən zəif oynayaraq, mənim oynamağıma imkan verirdilər. Bunu heç zaman unutmadım….
16 yaşında, “Risario Central”ın A komandasına yüksəldim. Bir axşam yemək zamanı mənə “Artıq çox çətindir. Qarşında 3 yol var: ya mənlə işləyəcəksən, ya məktəbə gedəcəksən, ya da uzağı 1 il daha futbol…” dedi. Dillənmədim. Əvəzimdə anam “1 il daha futbol…” dedi.
Argentina çempionatının oyunlarına çıxırdım artıq. “Libertadores kuboku”nda Kolumbiyada “Nacional” ilə matç üçün ora getməli idik. Rosarioda aeroport çox kiçik idi. əgər o gün uçuş yox ididsə, orada qalmalı idin. Nəhayət, kiçik yük təyyarəsi “Hercules” gəldi və biz ona mindik. Oturacaqları çox az idi, çoxumuz yerdə uzandıq və bizə təyyarənin uğultusunu hiss etməyək deyə qulaqcıqlar verdilər. 8 saat yol qət etdik…
Daha sonra Portuqaliyaya getdim, “Benfica” ilə müqavilə imzalamağa..Burda işlərim ayxşı deyildi, hətta əsas heyətə düşə bilmirdim. Atam da mənimlə gəlmişdi bura. Çox sıxılırdım burada.
2008-ci il Olimpiya Oyunları həyatımı dəyişdirən turnir oldu. “Benfica”da oynamamağıma baxmayaraq, milli komandaya dəvət almışdım. Lionel Messi kimi bir əfsanə ilə bir komandada oynamaq qismət olmuşdu mənə…Finalda Nigeriyanı məğlub edən, qızıl medalı qazandıran qolu mən atmışdım.
Atam deyilənə görə, məndən yaxşı oynayırmış, amma dizi qırıldığı üçün erkən vidalaşmışdı futbolla. Onun atası daha yaxşı oynayırmış. Amma o, lap pis qismət yaşadı, hər iki ayağı qatarın altında qalıb kəsildi…
Həyat hekəyəm, futbol hekayəm budur. Hər kəs məni qınaya, ittiham edə bilər. Amma buracan hansı əzablı yollardan keçdiyimi bilmirlər. Evimizin divarlarının niyə qara olduğunu, atamın uçuq dam altında necə çalışdığını, anamın qar, qış, yağış, palçıq demədən, Graciella ilə məni necə məşqlərə apardığını heç kim bilmir…Hətta “Hercules”i də bilən yoxdur…
