Andrea Pirlo “Real”da oynamağın xəyalını qursa da, Madrid klubuna transferi niyə baş tutmamışdı? – bu barədə…
“Breşia”nın aşağı yaş qrupunda birlikdə oynadığım uşaqların pis insan olduqlarını deyə bilmərəm, ancaq həmişə onlara təsir edən, önəmli problemləri var idi. Onlar öz xəyallarından qorxurdular. Bu xəyallar daşınması mümkünsüz görünən yük kimi idi və sonunda onları yerlə bir edirdi.
Onlara görə, mən gələcəklərini məhv etməyə çalışan bir uyuq idim. Yerdən qalxmaları üçün əlimi uzatsam da, mənə arxalarını dönürdülər. Zaman keçdikcə geri düşdülər və professional futbolçu olmaq uğrunda gedən mübarizəyə qoşula bilmədilər.
Mənə görə, öndə gedən adamı qovalamaq, bəlkə də, ikinci olmaq həmişə mübarizə aparmamaqdan daha yaxşıdır. Bunu heç vaxt dərk etməmələri utancvericidir.
Paxıllıq qurdunun ətraflarını sardığı və vəziyyətlərinin hər gün daha da pisləşdiyi bir bataqlığa düşdükləri zaman ağıllarından nələrin keçdiyini çox yaxşı bilirəm. Hətta onları indi də eşidə bilirəm. Xor halında ölmək üzrə olan diləklərini hayqırırlar: “Barselona”da və ya “Real”da oynamaq istəyirik”.
Bunu bilirəm, çünki özləri mənə demişdilər. Eynisini mən də onlara söyləmişdim. Futbolçu olmaq, bir uşağın səmaya fısıldadığı səssiz duanın və ya ibtidai sinifdə yazdığı esselərdə müəllimi ilə paylaşdığı sirrin ilk yarısıdır. İkinci hissədə isə oynamaq istədiyi komandadan bəhs olunur.
Siyahımızın zirvəsində hamımızın könlündə taxt qurmuş İspaniya var idi. Bu, tənəffüzlərdə bir şeylər yeyərkən düşündüyümüz, gerçəkləşməsi imkansız görünən xəyal idi. Əlimizdəki meyvə suyunu sanqriya, hətta çerveza (pivə) ilə əvəzləmək istəyərdik.
Həyatım boyunca iki dəfə bu möcüzəni reallaşdırmağa çox yaxın olmuşam.
İllərdən 2006, dünya çempionatının qalibi olmuşuq, dünya mənim ətrafımda dönür. Forte-dei-Marminin səssiz və balaca küçələrində velosipedlə dolanıram, fanatlarım məni salamlayır, mən də eyni formada onlara qarşılıq verirəm. Qarşılaşdığım hər kəs məni tanıdığını göstərmək üçün ahəstə başını yelləyir:
– Salam, Andrea.
– Buenos dias.
– Necə də gözəl gündü, Andrea.
– Buenas tardes.
– Şirin yuxular, Andrea.
– Buenas noches.
– Salam, Andrea.
– Hola.
– Milana qayıdırıq. Görüşmək ümidi ilə, Andrea.
– Adios.
– Andrea, bir azdan içmək üçün həmişəki yerə gedəcəyik, sən də bizə qoşulmaq istəyərsən?
– Hasta ahora.
Yəqin ki, finalda Fransanı məğlub etdikdən sonra ağlımı itirdiyimi düşünürdülər, ancaq bilmədikləri bir şey var idi. Hekayənin önəmli bir hissəsindən xəbərdar deyildilər: mən artıq “Milan”a yox, Madrid “Real”ına aid idim. Beynimdə, qəlbimdə və ruhumda… – artıq “Real”ın futbolçusu idim. Beş illik müqavilə və astronimik məbləğ məni gözləyirdi.
“Milan”dakı bəzi rəsmilər birdən bir neçə işin içinə burunlarını soxmuşdular, ya da ən azından, ortalıqda gəzən söz-söhbətlər bu yöndə idi. İtaliyanın penaltilər sonunda Almaniya üzərində qazandığı qələbə gündəm olmuşdu, ancaq ona ən yaxın düşən ikinci mövzu isə Kalçopoli idi. Bir gün “Milan”ın ikinci divizona göndəriləcəyini eşidirdiz, sonrakı gün isə mövsümə -15 xalla başlayacağını. Hətta qazanılan kubokların geri alınacağı və çempionluqların silinəcəyi barədə də danışılırdı. Bir müddət sonra Con Lennonu öldürən şəxsin Mark Deyvid Çepmen yox, məhz “Milan” rəsmilərindən biri olduğunu belə ağlımdan keçirirdim.
Baş verənlər böyük bir rəzalətdən ibarət idi. Mən də daxil olmaqla, heç kimin nələr baş verdiyi, “Milan”ın gələcəyinin necə olacağı barədə bir fikri yox idi. Bildiyimiz tək şey var idi: B Seriyasında oynamaq istəmirdik. Düzü, komandadan ayrılsam, xəyanət etdiyimi düşünməyəcəkdim. İnsan hər zaman ambisiyalı olmaq və böyük bir məqsəd uğrunda futbol oynamaq istəyir. Danışılanlar reallıq olacağı təqdirdə, başqalarının günahlarının bədəlini ödəmək niyyətində deyildim. Həmişə ortalığı qarışdıranın öz günahlarını təmizləməli olduğuna inanmışam. Bir şeyi sındırmısızsa, qarşılığı hər nədirsə, onu ödəməlisiz.
Bir gün, öncə “Real”ın baş məşqçisi Fabio Kapello, daha sonra isə direktor Franko Baldini zəng elədi. Hamı mənimlə danışmağa can atırdı. Agentimlə danışdım və ondan, “Milan”ın bu mövzu barədə nə düşündüyünü öyrənməsini istədim.
Qısa müddət sonra Milanelloya geri dönməli idim. Çempionlar Liqasına qatılmaq üçün təsnifat mərhələsində “Srvena Zvezda”nı mübarizədən kənarlaşdırmalı idik. Mən göydələnin təpəsinə çıxmaq istəyirdim, ancaq həmin an olduğumuz yer zəmin qatı idi. Dünya çempionatında oynayanlara on gün izin verilmişdi, istirahətin ardından dərhal məşqlərə qoşulacaqdıq. Tulio (agenti) birdən dilləndi: “Geri dönməyə tələsmə. Rahatlamaq üçün mühit dəyişmək istəyirsənsə, Forte-dei-Marmini tərk et və Breşiadakı evinə get. Mobil telefonunu açıq saxla, bir neçə gün sonra sənə zəng gələcək”.
Dediyi kimi, qısa bir müddət sonra telefonuma zəng gəldi. Nostradamus Tulionun yanında heç nədi.
“Salam, Andrea, mən Fabio Kapelloyam”. Zəng edən futbol tarixinin ən uğurlu məşqçilərindən sadəcə biri idi. Aramızda belə bir dialoq yaşandı:
– Salam, xoca. Necəsən?
– Yaxşıyam, məncə, sən daha da yaxşısan. Gəl və bizə qoşul. “Yuventus”dakı Emersonla müqavilə imzalamışıq. Səni də yarımmüdafiədə – onun yanında oynatmağı planlaşdırırıq.
– Yaxşı, razılaşdıq.
Məni razı salmaq üçün zamanını sərf etməmişdi. Yanlış xatırlamıramsa, danışığımız heç bir dəqiqə belə çəkməmişdi. Agentim situasiyanı tez bir zamanda analiz etdi və dərhal Madridə yollandı. Tulio və mən gənc aşiqlərdən fərqlənmirdik. Yeniyetmələr kimi, bir-birimizi yığmaq üçün sadəcə bir düyməyə basmaq yetərli idi. Dayanmırdıq:
– Andrea, qarşı tərəflə anlaşdıq.
– Buna çox sevindim, Tulio.
Özümü o bəyaz formada xəyal edirdim: əl dəyməmiş, eyni zamanda aqressiv, bənzərsiz saflığın içərisində sərt xarakter. Düşüncələrimdə tez-tez “Santyaqo Bernabeu” məbədinə, düşmənlərin ürəyinə qorxu salan o böyük stadiona gedirdim. Meydandakı rəqib futbolçular kralın ziyafətlərində kötəklənmiş, yaralanmış kölələri andırırdı.
– Nə edək, Tulio?
– Yaxın günlərdə yeməyə gedək.
– Harda? Anxel Karbaxo meydanındakı “Meson Txistu”da?
– Yox, Andrea, Madriddə yox, Milanelloda.
– Necə yəni Milanello? Axmaqsan sən?
– Yox, dediyimi eşitdin: Milanello. Qallianinin razılığını almamışıq.
Aha, qələm mövzusu və eyni adam. Menyu da həmişə eyni idi, əzbərləmişdim; antipasto, başlanğıc, əsas yemək və əfsanəvi dondurma.
Onunla, mətbəxlərlə Berluskoninin piano çaldığı, zarafatlaşdığı, buxarılı otaq arasındakı, komanda yeməklərinin yeyildiyi otaqda görüşdük. Bura kompleksin ən təvazökar və lüks hissələrinə eyni uzaqlıqda idi. Sadəlik və ucsuz-bucaqsız gücü təmsil edən iki ucun tam ortasında, başqa sözlə, insanların tər tökərək aşağı məbləğlər qazandığı yerlə sadəcə, lazımi qədər tər tökərək sərvət sahibi olunan yer arasında…
Bu arada, mən də “Milan” və “Real” arasında var-gəl edirdim. Öncə Tulio danışmağa başladı: “Andrea “Real”la müqavilə imzalayacaq”. Sonra mən onun dediklərini təsdiqlədim. Mənə tərs-tərs baxan Qalliani isə belə cavab verdi: “Andrea – dostum, heç yerə getmirsən.”
Qalliani masanın altından balaca bir çanta çıxardı. Bir anlıq çantanın Bill Klintonun Oval Kabinetindəki Monika Levinski kimi gizləndiyini düşündüm və gülümsəməyə başladım (arada belə çılğın düşüncülərə dalıram). Çantadan müqavilə sənədləri çıxdı və Cənab Qələm (Qalliani) əlavə elədi: “Heç yerə getmirsən, çünki bunu imzalayacaqsan. Müqavilə beş illikdi. Məbləğ hissəsini ürəyin istəyən kimi doldurmağın üçün boş buraxmışıq”.
Tulio kağızları əlimdən dartıb aldı və onların özündə qalmasını istədi. Sonra həmin sənədləri evə apardı və yavaş-yavaş, təkrar-təkrar oxudu. Mən isə həmin dönəmdə Koverçanoda yığma komandanın düşərgəsinə qatıldım. Bir neçə gün telefonuma zəng gəlmədi. “Real”la anlaşacağımdan əmin idim. İspanca düşünür, ispanca yuxular görürdüm. Xəyal gücüm çox sürətli işləyir; Madridə uçur və Plaza Mayor ilə Puerta del Sol arasında bir yerlərə enirdim. Sonra agentimdən zəng gəldi:
– “Milan”la müqavilə imzala. İndilik səni heç hara buraxmayacaqlar.
– Yox…
– Hə.
– Yaxşı.
Bəlkə də, insanlar düşünür ki, bu tip qərarları vermək üçün uzun müddət lazım gəlir: bütün fiziki və zehni enerjini əmən saatlar, günlər, hətta aylar… Ancaq əksər hallarda belə olmur, çünki instinkt başqa bir şey desə də, müqavilənizdəki bir bənd sizi tamamilə başqa bir şey etmək məcburiyyətində qoyur. Belə bir vəziyyətdə, istəmədən də olsa, “yox” demək çox da uzun zamanınızı almır.
Sonra isə mediaya axmaq-axmaq şeylər anlatmalı olursuz – təbii, əgər jurnalistlər düzgün sualı verməyi bacarsalar. Məsələn, “Real”la anlaşdığınız barədə xəbərlərin doğru olub-olmadığını soruşsalar, klişelərə, tam da doğru olmayan cavabların arxasına sığınırsız. İçində heç bir bacarıq və ya yaradıcılıq olmayan, mətbuat işçiləri tərəfindən yazılmış, sıxıcı və cansız bir ssenarini oxumaq məcburiyyətində qalırsız: “Xeyr, “Real”la anlaşdığım barədə çıxan xəbərlər doğru deyil. “Milan”da çox xoşbəxtəm”.
Hə, təbii ki, elədi… Rədd olun başımdan.
Hadisələrin belə yekunlaşması çox üzücüdür. Heç düşünmədən “Real”la müqavilyə imza atardım. “Milan”la müqayisədə, “Real” daha füsunkar klubdur, heyətlərindəki istedadlı futbolçuların sayı daha çoxdur, daha cəzbedicidirlər və bunlara bənzər bir neçə şey. Kim olursa olsun, rəqiblərinin canına qorxu salırlar…” (Andrea Pirlo: I Think Therefore I play)
